چرا «سهیل سجودی» شهردار ماسوله نشد

نیما صائب

سهیل سجودی، شهردار ماسوله نشد. این خبر در نگاه اول شاید آنچنان مهم و عجیب نباشد. بلاخره جمعی در شورای شهر به انتخاب مردم، دور هم نشسته اند و با رای خود گزینه دیگری را به عنوان شهردار انتخاب کردند اما این خبر برای آنانیکه پیگیر اوضاع سیاسی استان هستند نکاتی را مستتر دارد.

۱- عدم توفیق سهیل سجودی که یکی از فعالان دانشجویی و شناخته شده سیاسی گیلان از دوران جوانی بوده نماد عدم موفقیت جوانان اصلاح طلب در دولتی است که همواره شعار جوانگرایی داده است اما کابینه اش پیرترین کابینه دهه های اخیر بوده و مدیران ارشد استانی و فرماندارش اگرچه جوان ترین استاندار ایران را بر صندلی ریاست استان می بینند اما در خفا و نهان برای گزینه رقیب که پیش از این نیز سابقه شهرداری داشته است لابی و چانه زنی کردند.
۲- عدم توفیق سهیل سجودی که قائم مقام ستاد روحانی در رشت بود نماد خارج از گود ماندن فعالان ستادی رییس جمهور از حوزه مدیریتی است. در این چند سال ظاهرا تبدیل به بدعت شده است که فعالان سیاسی در ستادها برای رییس جمهور زحمت بکشند و اما در مدیریت شهر و استان خود هیچ سهمی نداشته باشند. امری که نشان از بسته بودن دایره مدیریتی در کشور و مخصوصا گیلان دارد.
۳- عدم توفیق سهیل سجودی که قبلا عضو جبهه مشارکت و دبیر سیاسی سازمان ادوار دانش آموختگان (ادوار تحکیم وحدت) و اکنون شورای مرکزی حزب ندای ایرانیان است نماد در حاشیه بودن اصلاح طلبان است. نیروهای سیاسی ای که کمترین وفاق را هم در بین خود ندارند و همین پاشنه آشیل شان بوده و هست و از عمر سیاسی شان احتمالا همین سه سال آینده باقی مانده است و بس. از این روست که پیران اصلاح طلب همچنان دلِ کندن از صندلی ریاست را ندارند و جوانانشان هم در هول و ولای رسیدن به پست و مقامی می سوزند و برای رسیدن به معبود حاضر به هرگونه پشت پا زنی و کارشکنی هم هستند.
تکمله:
سهیل سجودی به عنوان یک فعال سیاسی جوان که سیاستورزی اش را از دوم خرداد ۷۶ در دانشگاه و کف جامعه شروع کرد همچنان بعد از گذشت ۲۰ سال نماد جوانان صادق اصلاح طلب است که حتی در بین یاران دیروز اصلاح طلب و متحدین امروز اعتدالی حامیانی ندارند و تنها و سرگردان رها شده اند در بیابان سیاست. جوانان دیروز که امروز مرز ۳۵ سالگی را رد کرده اند همچنان از پیران اصلاح طلب بی مهری می بینند و از یاران جوان خود، جفا. اما به شخصه برای سهیل سجودی که نتوانست شهردار ماسوله شود خوشحالم. شاید بی خیال بیابان سیاست شود و این عرصه پر از دورویی و بی وفایی را به همان هایی وانهد که با او هیچ گاه صادق نبودند. چه اگر او شهردار هم می شد عمر مدیریتی اش به یکی دو سالی بیشتر نمی رسید. چشم برهم زدنی سال ۱۴۰۰ می آید. سالی که با این وضع مدیریتی دولت روحانی و مجلسی که به ظاهر اکثریتش با لیست امید است اما در باطن اینگونه نیست و عدم تحول آنچنانی در حوزه های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و فضای مایوس و غم زده جامعه و عدم امکان فعالیت و رقابت اصلاح طلبان واقعی و درجه یک می تواند سال پایان عمر سیاسی کم فروغ اصلاح طلبان و اعتدالیون باشد و خوش به حال آن هایی که راهشان را از این مسیر بی سرانجام جدا کرده اند.